រុក្ខជាតិសម្រាប់យកមកធ្វើធូបនោះ ច្រើនតែជាប្រភេទដើមថ្នាំ, ជាប្រទាល, ខ្លះមានក្លិនក្រអូបស្រាប់ ហើយសុទ្ធសឹងទាក់ទងនឹងជំនឿខ្លះៗផង៖ សំបកវល្លិ៍ឆ្នូត (រូមលេខ២), ប្រោះក្រអូប (រូបលេខ៣), ពោល្យំ (រូបលេខ៤), ពុំសែន (រូបលេខ៥), ប៉ាំងក្រចាត (រូបលេខ៦), សម្បុរបាយ (រូបលេខ៧), តាឡាញ់, ផ្កាប្រាក់ (អត់រូប)។
គេយកគ្រឿងទាំងនេះមកហាលឲ្យស្ងួត រួចហើយទើបបុកឲ្យម៉ត់ បន្ទាប់មកទៀតទើបយកមករែងនឹងស្បៃមុងយកតែផ្នែកល្អិតផូរផង់មកប្រើ។ ដោយសារសម្បុរបាយជាគ្រឿងស្អិត លុះយកម្សៅទាំងអស់នោះមកលាយទឹកទៅ (រូបទី៨) ក៏ក្លាយទៅជាម្សៅស្អិតម្យ៉ាង (រូបលេខ៩)។ កាលដែលលាយច្របល់ជាមួយទឹកនោះគេមិនលាយទាំងអស់ទេ គឺទុកឲ្យសល់ម្សៅស្ងួតមួយផ្នែក។ គេមានក្ដារមួយបន្ទះសម្រាប់ "រូត" (លុញឲ្យវែង) ហើយយកម្សៅស្ងួតបន្តិចមករោយលើក្ដារនោះក្នុងប្រវែងមួយល្មមឲ្យរូតបាន (រូបលេខ១០)។
គេយកម្សៅស្អិតមួយដុំតូចមកដោតនឹងឆ្អឹងបិតអំពីទ្រនុងស្លឹកដូង ឬធាងដូង ហើយរួតលើក្ដារបន្ទះដែលមានរោយម្សៅស្ងួតនោះ (រូបលេខ១១)។ លុះបានចំនួនប្រមាណតាមចិត្តចង់ ហើយគេយកទៅដោតហាលឲ្យស្ងួតស្រពាប់ល្មមៗ រួចហើយទើបយកមករាយគ្នាប្រឡាក់ជាមួយម្សៅស្ងួតនោះជាលើកទី២ (រូបលេខ១២)។ ធ្វើដូច្នេះហើយទើបយកទៅដោតហាលម្ដងទៀតឲ្យស្ងួតស្រាច់បាច់យកទៅប្រើប្រាស់បាន។
